எனது பாத்திரம் இதுவாகி

நேற்றும் பசி விழுங்கியது என்னை.
இன்னும் அது வயிற்றுக்குள் ஊடுருவி
அட்டகாசித்துக்கிடக்கிறது.

நான் ஏந்தும் பாத்திரத்தின் சரியான வடிவத்தை
எவரும் கண்டுகொள்ள மறுத்துப்போய்
நான் அணியும் உடையின்
அழுக்கைச் சுவாசித்தபடியாக
நழுவுகிறது மானிடம்.

என் குழந்தைகளின் வாழ்வின்; வடிவம்;
எனது வாழ்வின் வடிவம் பற்றியெல்லாம்
என் அழுகைக்குள் முடங்கிக்கிடக்க
என்னை அயராது பாடுபொருளாகிக் கிடக்கிறது
தனிமை.

பிசின் தள்ளிய முருங்கைக்காய் கறிபோல
வாழ்க்கை உப்புச்சப்பில்லாமல் நகர்வதாக
ஒருவன் பேசினான்.

குயிலின் வழுவழுத்த தனம்
காக்கையின் கூட்;டை கள்ளத்தனமாக்கும்.
அழகிய குரலில் என்னதான் மிஞ்சும்.
ஒரு கூட்டிற்கு உழைக்க இயலாத வாழ்வு.

எனது பாத்திரம் இதுவாகி..............
என்னிடம் பேசுகிறது.